وقت ظهور

از رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ در خبری كه از غیبت حضرت مهدی ـ علیه السّلام ـ می‌دهندـ وارد شده كه می‌فرمایند:«كسانی كه وقت ظهور را معیّن می‌نمایند، دروغ می‌گویند.»[1]
فضیل از حضرت امام محمد باقر ـ علیه السّلام ـ سؤال می‌كند:آیا برای ظهور وقتی معین شده است؟
حضرت فرمودند:« تعیین كنندگان وقت ظهور دروغ می‌گویند.»[2]
از حضرت صادق ـ علیه السّلام ـ روایت شده كه چنین فرمودند:«تعیین كنندگان وقت دروغ گفتند. ما درآنچه گذشت وقتی معین نكردیم و در آنچه می‌آید نیز وقت معین نمی‌نمائیم.»[3]
و امام نیز فرمودند:«تعیین كنندگان وقت دروغ گفتند. شتاب كنندگان هلاك شدند و تسلیم شوندگان نجات یافتند.»[4]
منظور از وقت معین نكردن در این جا عبارت است از مشخص كردن دقیق سال ظهور حضرت مهدی ـ علیه السّلام ـ ؛ زیرا احادیثی كه علائم حتمی ظهور را متذكّر می‌شوند، ظهور آن علائم را به ظهور حضرت مهدی ـ علیه السّلام ـ در همان سال نزدیك می‌دانند.
اما علت پنهان بودن وقت ظهور آن بزرگوار را به طور قطعی نمی‌دانیم شاید كه حكمت این رازِ پوشیده آن باشد كه مؤمنان در طول این قرون ظهور حضرتش را انتظار برده بر این انتظار تلخ پاداش برند.
لذا اصناف مختلف مردم ـ از شروع غیبت صغری تا زمان ما ـ آرزو كرده و می‌كنند كه ظهور حضرت مهدی ـ علیه السّلام ـ را دریابند و اگر هنگام ظهور مشخص و معین می‌بود، این انتظار وجود نداشت بلكه آرزوها به یأس مبدل می‌گردید و میلیون‌ها نفر از پاداش انتظار محروم می‌ماندند.
از رسول اكرم ـ صلی الله علیه و آله ـ نقل گردیده كه فرمودند:«برترین اعمال امت من انتظار فرج است.»[5]
و حضرت امیرالمؤمنین ـ علیه السّلام ـ می‌فرمایند:«آن كس كه منتظر امر ما باشد، مانند كسی است كه در راه خدا در خون خویش غلتیده باشد.»[6]
و حضرت صادق ـ علیه السّلام ـ فرمودند:«هر كه بمیرد و منتظر این امر باشد مانندكسی است كه همراه حضرت قائم ـ علیه السّلام ـ درخیمه آن حضرت باشد، نه ... بلكه مانندكسی است كه همراه رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ با شمشیر پیكار می‌كند.»[7]
در انتظار فرج بهره دیگری است و آن اینكه: انتظار یعنی، تصدیق سخن خدای متعال و كلام رسول او و ائمّه اطهار از فرزندان پیامبر و این تصدیق از مراتب ایمان و درجات تسلیم و اطاعت است.
در این موضوع حكمت دیگری نیز موجود است و آن عبارت است از امتحان و آزمایش؛ زیرا كه خدای متعال بندگان خویش را به انواع گوناگون امتحان می‌فرماید، از آن جمله مسائل اعتقادی است؛ پس كسانی كه به خدا و پیامبر و به آنچه كه پیامبر از سوی پروردگار خویش درباره حضرت مهدی ـ علیه السّلام ـ آورده ایمان آورده‌اند، طول غیبت ـ تا هر زمان كه باشد ـ و انتظار ـ هر قدر كه به طول انجامد ـ در آنان و عقایدشان اثری نخواهد گذارد.
امّا منافقان فرصت مسخره نمودن و شلوغ‌كاری علیه این اعتقاد مقدس را می‌یابند آیات قرآن و احادیث نبوی را به سینه دیوار می‌زنند. این رویّه اهل باطل در هر زمان و مكانی بوده و هست.
از حضرت موسی بن جعفر ـ علیه السّلام ـ (در حدیثی كه درباره غیبت حضرت مهدی ـ علیه السّلام ـ از ایشان نقل شده) چنین آمده است: «این امتحانی است از سوی خدای عزّوجلّ كه به وسیله آن مخلوقاتش را می‌آزماید.»[8]
معنی امتحان این نیست كه خدای سبحان حقایق بندگان و آنچه را كه در ضمائر و پنهانی‌های آنان می‌گذرد، نمی‌داند. هرگز!... بلكه خدای متعال به هر چیز داناست و آنچه را كه در سینه‌‌هاست می‌داند؛ چنان كه خود می‌فرماید:
«اَحَسِبَ النّاسُ اَنْ یُتْرِكُوا اَنْ یَقُولُوا امَنّا وَ هُمْ لا یُفْتَنُونَ؟! وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذینَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلَیَعْلَمَنَّ اللهُ الَّذینَ صَدَقُوا وَ لَیَعْلَمَنَّ الكاذِبینَ»[9] «آیا مردم فكر كرده‌اند كه وقتی گفتند: ایمان آوردیم، ما آنان را نمی‌آزمائیم؟! ما قطعاً پیشینیان از آنان را آزمودیم تا راستگویان و دروغگویان شناخته شوند.»
در این صورت آزمایش چه معنی می‌دهد؟
پاسخ این است كه: خدای سبحان بندگان خویش را به خاطر مصالحی چندی می‌آزماید كه از آن جمله است: اتمام حجّت بر بندگان، تا مردم را بر خدای متعال برهانی نباشد.
و از آن جمله است: پیروزی مؤمن در امتحان تا مستحق اجر و پاداش گردد. و در حدیث از حضرت صادق ـ علیه السّلام ـ وارد گردیده كه انسان در عصر غیبت این دعا را كه ـ به دعاء غریق موسوم است ـ بخواند:
«یا الله یا رَحْمانُ یا رَحیمُ، یا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ، ثَبِّتْ قَلْبی عَلی دینِكَ.»[10]
«ای الله، ای بخشنده، ای مهربان، ای دگرگون كننده دلها، قلب مرا بر دینت ثابت بدار.»
و نیز از صادق آل محمد ـ علیه السّلام ـ روایت گردیده كه به این دعا امر فرمودند:
«اَللّهُمَّ عَرِّفْنی نَفْسَكَ، فَاِنَّكَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنی نَفْسَكَ لَمْ اَعْرِفْ نَبِیَّكْ، اَللّهُمَّ عَرِّفْنی رَسُولَك، فَاِنَّكَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفْنی رَسُولَك لَمْ اَعْرِفْ حُجَتَّكَ، اَللّهُمَّ عَرِّفْنی حُجَّتَكَ، فَاِنِّكَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفنی حُجَّتَكَ ضَلَلْتُ عَنْ دینی»[11]
«خدایا، خود را به من بشناسان؛ تو خود را به من نشناسانی من پیامبرت را نخواهم شناخت. پروردگارا، فرستاده خود را به من بشناسان، چنانچه تو پیامبرت را به من نشناسانی حجّت تو را نخواهم شناخت. خدایا، حجّت خود را به من بشناسان كه اگر تو حجّت را به من نشناسانی از دینم گمراه خواهم شد.»
این بود حكمت مخفی بودن زمان ظهور... به اضافه حكمت‌هایی كه بر ما مخفی است.
خوانندگان گرامی، احادیث شریفی وجود دارد كه از برخی از امور مربوط به وقت ظهور سخن می‌گویند. تعدادی از آنها را به مناسبت نقل می‌كنیم:
حضرت امام صادق ـ علیه السّلام ـ فرمودند: «قائم ما اهل بیت، در روز جمعه خروج می‌نماید»
و نیز فرمودند:«قائم ـ علیه السّلام ـ در سال فرد ظهور خواهد كرد؛ اوّل، سوم، پنجم، هفتم یا نهم (در هر دهه).»[12]
باز فرمودند: «به نام قائم ـ علیه السّلام ـ در شب 23 ندا كرده شده (مقصود23 رمضان است) و در روز عاشورا قیام خواهد نمود، همان روزی كه در آن حسین بن علی ـ علیهما السّلام ـ شهید گردید.»[13]
از مجموع احادیثی كه درباره ظهور حضرت مهدی ـ علیه السّلام ـ سخن می‌گوید استفاده می‌شود كه ظهور حضرتش اندك زمانی قبل از قیام آن بزرگوار خواهد بود. لذا ممكن است كه امام ـ علیه السّلام ـ وقتی به نامش ندا داده می‌شود در ماه رجب و یا رمضان از اختفاء خارج شده ماه‌های شوال و ذیقعده و ذیحجّه و ده روز از ماه محرم را بگذرانند، آنگاه به پا خواسته این نهضت مبارك را آغاز می‌فرمایند. در این مدت زمان تدابیر لازم را اتخاذ نموده منتظر وقت و زمان مناسبی است تا خدای تعالی به وی اجازه پاك كردن دهد تا ظلم و جور را زائل نموده عدل و عدالت را در تمام كره زمین گسترش دهد ما به خواست خداوند برخی از این مسائل را به تفصیل در آینده ذكر خواهیم نمود.
اما حسابهایی كه منجمان و اهل رَمْل و جفر و مكاشفه و مرتاضان و غیر آنان ـ كه در زمان ما ادعا می‌كنند كه از غیبت خبر دارند ـ نموده‌اند اموری نیست كه بتوان به آنها اعتنایی داشت و اعتمادی نمود، خصوصاً با اخباری كه سابقاً از رسول بزرگوار و ائمه طاهرین ـ علیهم السّلام ـ (مبنی بر تكذیب هر كس كه از هنگام ظهور خبر دهد) بیان نمودیم كه پیشگوییهایی فراوان درباره جهان و حوادثی درباره برخی افراد دیده و خوانده و شنیده‌ایم آنها بیشتر دروغ و ساختگی بوده است. آری ممكن است كه ظهور را نزدیك بدانیم، به شرط آنكه علامات قطعی و حتمی ظاهر شده باشد.

[1]

. كفایه الاثر، رازی قمی، ازشاگردان شیخ بزرگوار صدوق.

[2] . غیبت شیخ طوسی، ص262، و كافی ج1، ص 368.
[3] . غیبت شیخ طوسی، ص 262.
[4] . كافی، ج1، ص368، غیبت، ص 262
[5] . كمال الدین، ج2، ص644، حموینی شافعی نیز در «فرائد السّمطین » این حدیث را نقل كرده است.
[6] . كمال الدین، ج2، ص645.
[7] . همان، ص 338.
[8] . كافی، ج1، ص336.
[9] . عنكبوت: 2ـ3.
[10] . كمال الدّین، ج2، ص352.
[11] . كافی، ج1، ص337، اثبات الهداه، شیخ حرّ عاملی، ج7، ص31.
[12] . كشف الغمّه، ج3، باب4، ص534.
[13]