عصر جدید

فَقامَ إِلَيْهِ صَعْصَعَةُ بْنُ صَوْحانَ فَقالَ: يا أَميرَالْمُوْمِنينَ مَتى يَخْرُجُ الدَّجَّالُ؟

فَقالَ لَهُ عَلِىٌّ عليه‏السلام: اُقْعُدْ فَقَدْ سَمِعَ اللّه‏ُ كَلامَكَ وَ عَلِمَ ما أَرَدْتَ، وَاللّه‏ِ مَا الْمَسْئُولُ عَنْهُ بِأَعْلَمَ مِنَ السّائِلِ، وَلكِنْ لِذلِكَ عَلاماتٌ وَ هَيْئاتٌ يَتْبَعُ بَعْضُها بَعْضا كَحَذْوِالنَّعْلِ بِالنَّعْلِ، وَ إِنْ شِئْتَ أَنْبَأْتُكَ بِها؟

نَزال‏بن سبرة گويد:اميرالمؤمنين على‏بن‏ابى‏طالب عليه‏السلام براى ما خطبه‏اى خواند ؛

پس از حمد و ثناى خداوند عزّوجلّ و درود بر محمّد و آل محمّد عليهم‏السلام سه مرتبه فرمود: اى مردم! از من سؤال كنيد پيش از آنكه مرا از دست بدهيد. [در اين هنگام ]صَعْصعه‏بن صوحان از جا برخاست و گفت: اى امير مؤمنان! دجّال چه زمانى خروج مى‏كند؟

على عليه‏السلام فرمود: بنشين، خداوند كلام و خواسته‏ى تو را شنيد و دانست. به خدا سوگند در اين موضوع، سؤال شونده از سؤال كننده داناتر نيست، وليكن براى آن علائم و نشانه‏هايى است كه طابق النّعل بالنّعل به دنبال يكديگر بيايد كه اگر بخواهى، تو را بدان آگاه كنم.

و او (صعصعه‏بن صوحان) عرض كرد: آرى اى امير مؤمنان! و على عليه‏السلام فرمود: به خاطر بسپار كه آن نشانه‏ها چنين است:{ دجّال وقتى مى‏آيد كه] مردم نماز را بميرانند، و امانت را ضايع كنند، و دروغ گفتن را حلال شمارند. و رباخوارى نمايند و رشوه بگيرند، و ساختمان‏ها را محكم بسازند، و دين را به دنيا بفروشند، و نادانان را به كار گيرند و با زنان مشورت كنند و پيوند خويشان را قطع نمايند و هواپرستى پيشه سازند و خون يكديگر را بى‏ارزش دانند. صبر و بردبارى در ميان آن‏ها نشانه‏ى ضعف و ناتوانى باشد، و ظلم و ستم باعث فخر گردد، اُمراء فاجر، وزراء ظالم، و سردمداران دانا خائن و قاريان [قرآن ]فاسق باشند، آشكارا شهادت باطل دهند، و اعمال زشت و گفتار بُهتان‏آميز و گناه و طغيان و تجاوز علنى گردد، قرآن‏ها زينت شود، و مساجد نقاشى و رنگ‏آميزى شوند و مناره‏ها بلند گردد، و اشرار مورد عنايت قرار گيرند، و صَف‏ها

الصُّفُوفُ، وَاخْتُلِفَتِ الْقُلُوبُ، وَ نُقِضَتِ الْعُهُودُ، وَاقْتَرَبَ الْمَوْعُودُ، وَ شارَكَ النِّساءُ أزْواجَهُنَّ فِي التِّجارَةِ حِرْصا عَلَى الدُّنْيا، وَ عَلَتْ أَصْواتُ الْفُسّاقِ وَاسْتُمِعَ مِنْهُمْ، وَ كانَ زَعيمُ الْقَوْمِ أَرْذَلَهُمْ، وَاتُّقِيَ الْفاجِرُ مَخافَةَ شَرِّهِ، وَ صُدِّقَ الْكاذِبُ، وَائْتُمِنُ الْخائِنُ، وَاتُّخِذَتِ الْقِيانُ وَالْمَعازِفُ، وَ لَعَنَ آخِرُ هذِهِ الْأُمَّةِ أَوَّلَها، وَ رَكِبَ ذَواتُ الْفُرُوجِ السُّرُوجَ، وَ تَشَبَّهَ النِّساءُ بِالرِّجالِ، وَالرِّجالُ بِالنِّساءِ، وَ شَهِدَ الشّاهِدُ مِنْ غَيْرِ أَنْ يُسْتَشْهَدَ، وَ شَهِدَ الاْخَرُ قَضاءَ الذِّمامِ بِغَيْرِ حَقٍّ عَرَفَهُ وَ تَفَقُّهٍ لِغَيْرِالدّينِ، وَ آثَرُوا عَمَلَ الدُّنْيا عَلَى الاْخِرَةِ، وَ لَبِسُوا جُلُودَالضَّأْنِ عَلى قُلُوبِ الذِّئابِ، وَ قُلُوبُهُمْ أَنْتَنُ مِنَ الْجِيَفِ وَ أمَرُّ مِنَ الصَّبْرِ، فَعِنْدَ ذلِكَ أَلْوَحا أَلْوَحا، ثُمَّ الْعَجَلُ، خَيْرُ الْمَساكِنِ يَوْمَئِذٍ بَيْتُ الْمَقْدِسِ، وَلْيَأْتِيَنَّ عَلَى النّاسِ زَمانٌ يَتَمَنّى أَحَدُهُمْ أَنَّهُ مِنْ سُكّانِهِ.فَقامَ إِلَيْهِ الاَْصْبَغُ بْنُ نُباتَةَ فَقالَ: يا أَميرَالْمُؤْمِنينَ مَنِ الدَّجّالُ؟ فَقالَ: أَلا إِنَّ الدَّجّالَ صائِدُبْنُ الصّائِدِ، فَالشَّقِيُّ مَنْ صَدَّقَهُ وَالسَّعيدُ مَنْ كَذَّبَهُ، يَخْرُجُ مِنْ بَلْدَةٍ يُقالُ لَها إِصْفَهانُ، مِنْ قَرْيَةٍ تُعْرَفُ بِالْيَهُودِيَّةِ، عَيْنُهُ الْيُمْنى مَمْسَوْحَةٌ، وَالْعَيْنُ الاُْخْرى في جَبْهَتِهِ، تُضيءُ كَأَنَّها كَوْكَبُ الصُّبْحِ، فيها عَلَقَةٌ كَأَنَّها مَمْزُوجَةٌ بِالدَّمِ، بَيْنَ عَيْنَيْهِ مَكْتُوبٌ «كافِرٌ» يَقْرَأُهُ كُلُّ كاتِبٍ وَ أُمِّىٍّ، يَخُوضُ الْبِحارَ وَ تُسيرُ مَعَهُ الشَّمْسُ، بَيْنَ يَدَيْهِ جَبَلٌ مِنْ دُخانٍ، وَ خَلْفَهُ جَبَلٌ أَبْيَضُ يَرَى النّاسُ أَنَّهُ طَعامٌ، يَخْرُجُ حينَ يَخْرُجُ في قَحْطٍ شَديدٍ تَحْتَهُ حِمارٌ أَقْمَرٌ، خُطْوَةُ حِمارِهِ مِيْلٌ، تُطْوى لَهُ الْأَرْضُ مَنْهَلاً مَنْهَلاً، لا يَمُرُّ بِماءٍ إِلاّ غارَ اِءلى يَوْمِ الْقِيامَةِ، يُنادي بِاَعَلى

در هم بسته شود. خواهش‏ها مختلف باشد و پيمان‏ها نقض گردد، و وعده‏اى كه داده شد نزديك شود. زن‏ها به واسطه‏ى ميل شايانى كه به امور دنيا دارند در امر تجارت با شوهران خود شريك شوند، صداهاى فاسقان بلند گردد و از آن‏ها شنيده شود. بزرگ قوم، رذل‏ترين آن‏هاست، از شخص فاجر به ملاحظه شرّش تقيه شود، دروغگو تصديق و خائن امين گردد، زنانِ نوازنده، آلات طرب و موسيقى به دست گرفته نوازندگى كنند! و مردم پيشينيان خود را لعنت نمايند.زن‏ها بر زين‏ها سوار شوند و زنان به مردان و مردان به زنان شباهت پيدا كنند. شاهد [در محكمه] بدون اينكه از وى درخواست شود شهادت مى‏دهد، و ديگرى به خاطر دوست خود برخلاف حق گواهى دهد، احكام دين را براى غير دين بياموزند، و كار دنيا را بر آخرت مقدم دارند، پوست ميش را بر دل‏هاى گرگان بپوشند، در حالى كه دل‏هاى آن‏ها از مردار متعفن‏تر و از صبر تلخ‏تر است. در آن موقع شتاب و تعجيل كنيد. بهترين جاها در آن روز بيت‏المقدس است. روزى خواهد آمد كه هر كسى آرزو كند كه از ساكنان آن جا باشد. در اين وقت اصبغ‏بن نباته برخاست و عرضه داشت: اى امير مؤمنان! دجّال كيست؟ فرمود: بدان كه دجال صائدبن صائد است. شقى، كسى است كه ادعاى او را تصديق كند و سعادتمند كسى است كه او را تكذيب نمايد؛ از شهرى كه آن را اصفهان مى‏گويند و قريه‏اى كه معروف به «يهوديه» است خروج مى‏كند. چشم راست ندارد و چشم ديگر در پيشانى اوست، و مانند ستاره‏ى صبح مى‏درخشد. چيزى در چشم اوست كه گويى آميخته به خون است، در پيشانى وى نوشته شده «اين كافر است»، هر شخص باسواد و بى‏سواد آن را مى‏خواند. داخل درياها مى‏شود و آفتاب با او مى‏گردد، در جلو رويش كوهى از دود است، و پشت سر او كوه سفيدى است كه مردم آن را طعام (گندم) مى‏بينند. وى در يك قحطى سخت مى‏آيد، و بر اُلاغ سفيدى سوار است، يك گامِ اُلاغش يك ميل راه است! زمين در زير پاى او نَوَرديده مى‏شود. از هيچ آبى نمى‏گذرد مگر اينكه تا روز قيامت خشكيده شود. با صداى بلند خود

صَوْتِهِ يَسْمَعُ ما بَيْنَ الْخافِقَيْنِ مِنَ الْجِنِّ وَ الاْءِنْسِ وَ الشَّياطينَ، يَقُولُ: «إِلَىَّ أَوْلِيائي، أَنَا الَّذى خَلَقَ فَسَوّى وَ قَدَّرَ فَهَدى، أَنَا رَبُّكُمْ الاَْعَلى» وَ كَذَبَ عَدُوُّاللّه‏ِ، إِنَّهُ أَعْوَرُ يَطْعَمُ الطَّعامَ، وَ يَمْشي فِي الْأَسْواقِ، وَ إِنَّ رَبَّكُمْ عَزَّوَجَلَّ لَيْسَ بِأَعْوَرَ، وَ لا يَطْعَمُ وَ لا يَمْشي وَ لا يَزُولُ. تَعالى اللّه‏ُ عَنْ ذلِكَ عُلُوّا كَبيرا.أَلا وَ إنَّ اَكْثَرَ أَتْباعِهِ يَوْمَئِذٍ اَوْلادُالزِّنا، وَ أَصْحابُ الطَّيالِسَةِ الْخُضْرِ، يَقْتُلُهُ اللّه‏ُ عَزَّوَجَلَّ بِالشّامِ عَلى عَقَبَةٍ تُعْرَفُ بِعَقَبَةِ أَفيقَ لِثَلاثِ ساعاتٍ مَضَتْ مِنْ يَوْمَ الْجُمُعَةِ عَلى يَدِ مَنْ يُصَلِّي الْمَسيحُ بْنُ مَرْيَمَ عليهماالسلام خَلْفَهُ، أَلا إِنَّ بَعْدَ ذلِكَ الطّامَّةَ الْكُبْرى.قُلْنا: وَ ما ذلِكَ يا أَميرَالْمُؤْمِنينَ؟ قالَ: خُرُوجُ دابَّةِ الْأَرْضِ مِنْ عِنْدِ الصَّفا، مَعَها خاتَمُ سُلَيْمانَ بْنِ داوُدَ، وَ عَصى مُوسى عليهماالسلام، يَضَعُ الْخاتَمَ عَلى وَجْهِ كُلِّ مُؤْمِنٍ فَيَنْطَبِعُ فيهِ: هذا مُؤْمِنٌ حَقّا، وَ يَضَعُهُ عَلى وَجْهِ كُلِّ كافِرٍ فَيُكْتَبُ: هذا كافِرٌ حَقّا، حَتّى أَنَّ الْمُؤْمِنَ لَيُنادي: اَلْوَيْلُ لَكَ يا كافِرُ، وَ إِنَّ الْكافِرَ يُنادي: طُوبى لَكَ يا مُؤْمِنُ، وَدِدْتُ أَنِيّ الْيَوْمَ كُنْتُ مِثْلَكَ فَأَفُوزَ فَوْزا عَظيما.ثُمَّ تَرْفَعُ الدّابَّةُ رَأْسَها فَيَراها مَنْ بَيْنَ الْخافِقَيْنِ بِإِذْنِ اللّه‏ِ جَلَّ جَلالُهُ، وَ ذلِكَ بَعْدَ طُلُوعِ الشَّمْسِ مِنْ مَغْرِبِها، فَعِنْدَ ذلِكَ تَرْفَعُ التَّوْبَةُ، فَلا تَوْبَةٌ تُقْبَلُ وَ لا عَمَلٌ يُرْفَعُ «وَ لا يَنْفَعُ نَفْسا إيمانُها لَمْ تَكُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ كَسَبَتْ في إِيمانِها خَيْرا» ثُمَّ قالَ عليه‏السلام: لا تَسْأَلُوني عَمّا يَكُونُ بَعْدَ هذا فَإِنَّهُ عَهْدٌ عَهِدَهُ إِلَىَّ حَبيبي رَسُولُ اللّه‏ِ صلى‏الله‏عليه‏و‏ آله أَنْ لا اُخْبِرَ بِهِ غَيْرَ عِتْرَتي».

چنان ندا مى‏دهد كه از مشرق تا مغرب جن و انس و شياطين صداى او را مى‏شنوند، مى‏گويد: «اى دوستان من بيائيد به سوى من، منم آن كسى كه بشر را آفريدم و اندام آن‏ها را معتدل و متناسب نمودم و روزى هر كسى را تقدير نموده و همه را به يافتن آن راهنمايى مى‏كنم. من آن خُداى بزرگ شما هستم». دجّال، دشمن خدا، دروغ مى‏گويد، او يك چشم دارد، غذا مى‏خورد و در بازارها راه مى‏رود. در صورتى كه خداوند شما نه يك چشمى است و نه غذا مى‏خورد و نه در بازارها راه مى‏رود و فناپذير نيست. غالب پيروان او در آن روز اولاد زنا هستند و چيز سبزى بر سر و دوش دارند، خداوند او را در شام در تلّى معروف به «تلّ افيق» سه ساعت از روز جمعه برآمده به دست كسى كه عيسى‏بن مريم پشت سر او نماز مى‏گزارد، مى‏كُشد. بدانيد كه بعد از آن حادثه‏ى بزرگى روى مى‏دهد.

عرض كرديم: اى اميرالمؤمنين آن حادثه چيست؟ فرمود: آمدن «دابه‏الارض» از سمت صفا است، انگشتر سليمان و عصاى موسى با اوست آن انگشتر را بر روى هر مؤمنى كه مى‏گذارد، در جاى آن نوشته مى‏شود: «اين مؤمن حقيقى است» و بر روى هر كافرى بگذارد نوشته مى‏شود. «اين كافر حقيقى است» تا جائيكه مؤمن صدا مى‏زند اى كافر واى بر تو و كافر صدا مى‏زند: اى مؤمن خوش به حالت! دوست داشتم من هم امروز مثل تو بودم و به چنين سعادتى برسم.سپس دابه‏الارض سر خود را بلند مى‏كند و مردمى كه در بين مشرق و مغرب هستند بعد از طلوع خورشيد از جانب مغرب به اذن خدا او را مى‏بينند. در آن وقت ديگر توبه برداشته مى‏شود. نه توبه‏اى قبول مى‏شود و نه عملى به سوى خدا بالا مى‏رود، و ايمان كسى كه پيش‏تر ايمان نياورده يا در حال ايمان، خيرى كسب نكرده به حال صاحبش سودى ندارد.آن گاه حضرت فرمود: از آنچه بعد از آن روى مى‏دهد از من نپرسيد، زيرا حبيبم رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و ‏آله با من عهد بسته كه جز به عترت خود اطلاع ندهم.

قالَ النَّزالُ بْنُ سَبْرَةَ: فَقُلْتُ لِصَعْصَعَةِ بْنِ صَوْحانَ: يا صَعْصَعَةُ ما عَنى أَميرُالْمُؤْمِنينَ عليه‏السلام بِهذا؟

فَقالَ صَعْصَعَةُ: يَاابْنَ سَبْرَةَ إِنَّ الَّذي يُصَلّي خَلْفَهُ عيسَى بْنُ مَرْيَمَ عليه‏السلام هُوَ الثّاني عَشَرَ مِنَ الْعِتْرَةِ، التّاسِعُ مِنْ وُلْدِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِّىٍ عليهماالسلام، وَ هُوَ الشَّمْسُ الطّالِعَةُ مِنْ مَغْرِبِها يَظْهَرُ عِنْدَ الرُّكْنِ وَ الْمَقامِ فَيُطَهِّرُ الْأَرْضَ، وَ يَضَعُ ميزانَ الْعَدْلِ، فَلا يَظْلِمُ أَحَدٌ أَحَدا. فَأَخْبَرَ أَميرُالْمُؤْمِنينَ عليه‏السلام أَنَّ حَبيبَهُ رَسُولَ‏اللّه‏ِ صلى‏الله‏عليه‏و‏ آله عَهِدَ إِلَيْهِ أَنْ لا يُخْبِرَ بِما يَكُونُ بَعْدَ ذلِكَ غَيْرَ عِتْرَتِهِ الْأَئِمَّةِ صَلَواتُ‏اللّه‏ِ عَلَيْهِمْ أَجْمَعينَ».